— i, паглядзеўшы на нашы сумныя твары, дадаў: — Пакiньце рукапiс. Пагляджу. Наступная сустрэча с Пысiным адбылася праз год. Выпадкова. — Бяжыце ў выдавецтва! У вашым перакладзе пойдзе! — былi першыя пачутыя ад яго словы. У менскiм выдавецтве паглядзелi на нас, як на iншаплянэцянаў: — Пысiн адмовiў вядомаму перакладчыку!